Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Περιπέτειες με τον ΕΛΓΑ



Σε υποθέσεις με το δημόσιο υπάρχουν διάφορες συμπεριφορές:

  • Διεκδικείς παράλογα, είσαι μόνιμα γκρινιάρης, αδικημένος και κανείς υπεύθυνος δεν κάνει τον κόπο να σου εξηγήσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του.
  • Νιώθεις ανίσχυρος σε μια αδιάφορη, απρόσωπη γραφειοκρατία και μοιρολατρικά περιμένεις κάποια εύνοια.
  • Καταφεύγεις στην δικαιοσύνη όταν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε κόπο και έξοδα.

Δεν είναι παντού το ίδιο βέβαια, αλλά με τον ΕΛΓΑ, που είναι σχεδόν δημόσιο, έχουμε μείνει σε παλιότερες εποχές. Όταν το κράτος έκανε ‘κοινωνική πολιτική’ ή ικανοποιούσε ομάδες και περιοχές που φώναζαν περισσότερο. Τώρα όμως πληρώνουμε κανονικά για αγροτική ασφάλιση και περιμένουμε ανταποδοτικότητα. Επίσης περιμένουμε επαρκείς εξηγήσεις, σύμφωνα με το νόμο, σε γραπτές αιτήσεις και υπομνήματα όπως το παρακάτω:



Υπόμνημα ΕΛΓΑ

1.       Τα δένδρα είναι 30 ετών, οπότε η εκτιμώμενη ποσότητα είναι μεγαλύτερη, πάνω από 80 τόνους. Μετά τον παγετό στις 6 Ιανουαρίου 2019 τα περισσότερα πορτοκάλια έπεσαν κάτω –οι εκτιμητές όταν ήλθαν δεν είδαν τα πρώτα που έπεσαν γιατί τα είχε πλακώσει το χορτάρι. Έπεσαν ακόμα και τα φύλλα στα περισσότερα δένδρα, και σαν αποτέλεσμα έχουμε πολύ μειωμένη την φετινή παραγωγή, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί.

2.       Ακόμα και με την δική σας χαμηλή εκτίμηση όμως, για 57180 κιλά, και με το τιμολόγιο που σας προσκόμισα για 32880 κιλά, που οδηγήθηκαν στο χυμό, βγαίνει ότι η απώλεια του καρπού ήταν 24300 κιλά. Δηλαδή ζημιά τουλάχιστον 42,5%.


3.       Η όλη ποσότητα που συνέλεξα,32880 κιλά, ήταν υποβαθμισμένης ποιότητας. Έτσι αναγκάστηκα για πρώτη φορά να τα πάω στο χυμό. Γνωστό είναι ότι το βιολογικό πορτοκάλι απολαμβάνει αρκετά υψηλές τιμές, ο δε χυμός είναι η τελευταία λύση για τους βιοκαλλιεργητές.

Συνεκτιμώντας λοιπόν προσθετικά όλους τους παραπάνω λόγους θεωρώ απαράδεκτα χαμηλή την πρώτη εκτίμηση ζημιάς που έγινε.

Αγνοήθηκε τελείως. Η ένσταση για επανεκτίμηση της ζημιάς δεν έφερε καμία αλλαγή.
Κατέφυγα στο συνήγορο του πολίτη:

Αναφορά στο συνήγορο του πολίτη για ΕΛΓΑ

Για ζημιά σε καλλιέργεια με πορτοκάλια από παγετό στις 6/9/19 υπέβαλα αίτηση αποζημίωσης, μαζί και τιμολόγιο από πώληση της εναπομείνασας παραγωγής, όπως αυτό μου ζητήθηκε. Διαφωνώντας με το αποτέλεσμα της πρώτης εκτίμησης υπέβαλα ένσταση και υπόμνημα. Το αποτέλεσμα της επανεξέτασης δεν άλλαξε και εξήγηση καμία δεν δόθηκε.
Επειδή νιώθω απροστάτευτος και εμπαιζόμενος από αυθαίρετες και αδικαιολόγητες πρακτικές, ενός οργανισμού, που, ενώ τον πληρώνουμε κανονικά, αυτός εξακολουθεί να κάνει ‘κοινωνική’ ή άλλου είδους πολιτική, απευθύνομαι στο συνήγορο του πολίτη, ελπίζοντας τουλάχιστον σε κάποιες εξηγήσεις.
Στο υπόμνημα που παραδόθηκε στον ΕΛΓΑ κατά την επανεξέταση και σας το κοινοποιώ, (μαζί με την βεβαίωση από τον ΕΛΓΑ), περιγράφονται ακριβώς τα σημεία της διαφωνίας μου. Από εσάς βέβαια δεν ζητώ κάτι που δεν είναι αντικειμενικό, όπως η εκτίμηση της παραγωγής, αλλά να δείτε τα επιχειρήματα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Αυτά περιγράφονται κυρίως στο σημείο 2 του υπομνήματος, όπου φαίνεται η διαφορά της δικής τους εκτίμησης για την παραγωγή ανά δένδρο, επομένως και της συνολικής προσδοκώμενης παραγωγής αν δεν είχαμε την ζημιά (57180 κιλά), και της ποσότητας που πωλήθηκε τελικά(24300 κιλά). Από αυτό μόνο φαίνεται ότι το ποσοστό της συνολικής ζημιάς έπρεπε να είναι τουλάχιστον 42,5% και όχι 30%.
Συμπληρωματικά:
Από το σημείο 1 μπορείτε να δείτε, όπως το τονίζω, ότι η εκτίμηση έπρεπε να αφορά όχι την ‘ηρτημένη’ ποσότητα, που είδαν οι εκτιμητές την πρώτη φορά που ήρθαν, αφού το μεγαλύτερο μέρος είχε πέσει κτυπημένο από τον παγετό και τους ανέμους τότε που ήρθαν να το δουν, αλλά το σύνολο της ζημιάς που το παρουσιάζουν το ίδιο, 30%.
Από το σημείο 3 θα μπορούσε επίσης να βγει αντικειμενικά η επιπλέον απώλεια της αξίας για όση ποσότητα περισώθηκε.

Απευθύνθηκε στον ΕΛΓΑ. Περιμένουμε απάντηση, να δώ, θα αγνοήσουνε και αυτούς;

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

Για το προσφυγικό

από τη δική μας ιστορία


Οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι μια ατελείωτη ιστορία χιλιάδων χρόνων, που δεν πρόκειται να σταματήσει. Τελευταία μεγάλα γεγονότα στην Ελλάδα είναι τα εκατομμύρια πρόσφυγες μετά την μικρασιατική καταστροφή και η κάθοδος από Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία κτλ μετά την κατάρρευση των εκεί καθεστώτων. Σε όλες τις περιπτώσεις είχαμε αντιδράσεις των τοπικών πληθυσμών, αλλά στο τέλος ενσωμάτωση, αναζωογόνηση γηρασκουσών κοινωνιών και τελικά όφελος.

Η έξαρση των ροών από εμπόλεμες και μη περιοχές της Μέσης Ανατολής και Αφρικής τα τελευταία χρόνια δημιουργεί την εντύπωση νέων δεδομένων. Τελείως διαφορετική κουλτούρα, άλλη θρησκεία οι περισσότεροι, υποτίμηση της γυναίκας, του αλλόθρησκου, της ίδιας της ζωής. Όλα αυτά εγείρουν μια αποστροφή και έναν φόβο πολύ μεγαλύτερο από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Έτσι πάνε περίπατο, επισκιάζονται ευαισθησίες για ανυπεράσπιστα παιδιά και κατατρεγμένους, ιστορίες που βρίθουν με αυτές τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης.

Κάποιες αλήθειες, που όμως δεν είναι απόλυτες:
  • Με τους περισσότερους δεν κάνουμε μαζί, δεν ενσωματώνονται εύκολα. Κατά καιρούς έζησαν όμως αρμονικά, αν και διακριτά και κάπως ξεχωριστά, διαφορετικές θρησκείες και φυλές. Αν δεν πλακώσουν πάρα πολλοί μπορούμε να το διαχειριστούμε και να απαιτήσουμε να σεβαστούν τους κανόνες της κοινωνίας μας, σεβόμενοι και εμείς τους δικούς τους. Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανοχή ακόμα και σε υποψία θρησκευτικού φανατισμού, κακομεταχείρισης γυναίκας, παιδιού, ακόμα και ζώου. Και όρος απαράβατος, όλα τα παιδιά στο σχολείο.
  • Θα έχουμε πρόβλημα με κλεψιές, ληστείες κτλ. Βέβαια η πραγματικότητα, που βγαίνει από στατιστικά στοιχεία δεν επιβεβαιώνει τους φόβους --υπερβολικά μεγαλύτερους από τα πραγματικά δεδομένα. Δεν είμαι σίγουρος αν διαχρονικά, από τις ειδυλλιακές εποχές που αρέσκεται ο μύθος να ιστορεί, έχουμε αύξηση της εγκληματικότητας. Αν ζητηθεί από παλιούς να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας όχι μόνο τα ευχάριστα από παλιότερες εποχές, θα θυμηθούμε άλλα πράγματα και θα μακαρίζουμε τους νέους για την εποχή που ζούνε.
  • Αν δώσεις αγάπη θα εισπράξεις αγάπη. Αν δείξεις εμπιστοσύνη αναγκάζεις τους άλλους να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά του εαυτού τους. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν κάποια στιγμή να σου την φέρουν. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα γίνει κακός αν βρεθεί στην ανάγκη, ο ίδιος ή η οικογένειά του.


Υπάρχουν όμως και ακραίες ή λάθος απόψεις:
  • Άλλοι δημιούργησαν το πρόβλημα, ας έλθουν να το λύσουν. Εννοείται πάντα ο δυτικός αναπτυγμένος κόσμος, άντε και οι εχθροί μας οι Τούρκοι, και λιγότερο οι Ρώσοι ή οι άλλοι ανατολικοί. Ας είναι ένα μέρος της αλήθειας αυτό. Δεν ήταν πάντα οι επεμβάσεις αυτές που δημιουργούσαν το πρόβλημα. Αν θυμηθούμε την δική μας περίπτωση, όπου ξένες δυνάμεις, πιεσμένες από το κίνημα φιλελληνισμού μας έδωσαν το νέο ελληνικό εθνικό κράτος, ζημιώνοντας τους Οθωμανούς, θα καταλάβουμε ότι κάθε νόμισμα πρέπει να διαβάζεται και από τις δύο όψεις. Αν είμαστε στη θέση των Κούρδων σήμερα τι θα λέγαμε.
  • Όμως ας πούμε ότι οι μεγάλοι δημιουργούν εμφύλιους και κρίσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Τι κάνουμε, εκτός από να τους καταριόμαστε. Περιμένουμε σαν τα μικρά παιδιά από τους μεγάλους; Δεν έρχονται όπως εμείς θα θέλαμε. Όπως και εμείς δεν θα πηγαίναμε ευχάριστα. Πως αντιμετωπίζουμε εμείς, πρώτα από όλα, το πρόβλημα. Πως δείχνουμε τη αλληλεγγύη μας στους συνέλληνες των νησιών που υποφέρουν.
  • Να ανοίξουμε τα σύνορα κουνώντας μαντήλια, δείχνοντας τον ανθρωπισμό και την διεθνιστική μας αλληλεγγύη, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας να τους στείλουμε όλους στην Ευρώπη, δεν γίνεται. Να τους πνίξουμε δεν μπορούμε.


Ας το πάρουμε απόφαση, μόνοι και αμόλυντοι δεν μπορούμε να μείνουμε, έτσι είναι η ροή της ιστορίας. Αυτό έγινε στην λευκή Αμερική μετά τα μαύρα χρόνια της δουλείας, αυτό γίνεται με τους μετανάστες, όσα μέτρα και αν παίρνονται. Αυτό γίνεται στην Ευρώπη με κοινωνικές πολιτικές ενσωμάτωσης και κατά του ρατσισμού. Αυτό είναι τελικά το αποτέλεσμα της ευημερίας και του συνακόλουθου πολιτικού πολιτισμού, δικαιοσύνης, ανεκτικότητας και αλληλεγγύης των κοινωνιών που πέρασαν το δικό τους μεσαίωνα. Και είμαστε ευτυχείς που είμαστε στο κλαμπ το δικό τους.

Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν έχω πραγματικά λύσεις για το πρόβλημα. Ένας διαρκής αγώνας είναι όπου θα πρέπει να αποφύγουμε τις υπερβολές και να περιμένουμε από τους ιθύνοντες σε Ελλάδα και Ευρώπη σωστές και γενναίες πολιτικές. Όμως να πάψουμε να είμαστε πάντα αρνητικοί. Να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας και, γιατί όχι, ας ρισκάρουμε σε ένα βαθμό στην καλή ανθρώπινη πλευρά. Οικογένειες ανθρώπων κατατρεγμένων μπορεί να γίνουν φίλοι μας, να μας αγαπήσουν και να τους αγαπήσουμε, να αναζωογονήσουν τις γερασμένες κοινωνίες. Χωριά που θα πάρουν μια δυο οικογένειες θα αποκτήσουν ζωή, σχολεία θα ξανανοίξουν, ελληνόπουλα καινούρια θα μας δώσουν χαρά.

Μπορεί μεσοπρόθεσμα να μας βγει σε καλό.


Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Dance me to the end of love



by Leonard Cohen

La la la la la la…
Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic ’til I’m gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
Yeah dance me to the end of love

Let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
And dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the wedding now, dance me on and on
Dance me very tenderly and dance me very long
We’re both of us beneath our love, both of us above
And dance me to the end of love
Yeah dance me to the end of love

Dance me to the children who are asking to be born
Dance me through the curtains that our kisses have outworn
Raise a tent of shelter now, though every thread is torn
And dance me to the end of love

La la la la la la…

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic till I’m gathered safely in
Touch me with your naked hand, touch me with your glove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

La la la la la la…

Σπουδή σε ξένη γλώσσα, που όσο προχωράει φέρνει συγκίνηση η ομορφιά του στίχου· όχι μόνο η δομή, ο ρυθμός, οι συνηχήσεις φθόγγων που επιτείνουν το συναίσθημα· όχι μόνο η μελωδία και η αισθαντική φωνή του Leonard Koen, αλλά και το νόημα και η ιστορία του.


Γενικά και πεζά μιλώντας όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν, αλλά ο ποιητής φροντίζει να δώσει ένα άλλο νόημα σε αυτό. Με ένα χορό διαρκείας, μέχρι το τέλος. Ένας φόρος τιμής για ότι άξιζε, για τον έρωτα, την αγάπη την ίδια τη ζωή. Γιατί τι άλλο να κάνουμε όταν κάτι τελειώνει, να κλάψουμε; να εκμηδενιστούμε στην απελπισία και τον πανικό του χαμού; Προς τι;

Η αφορμή για τον δημιουργό του τραγουδιού, όπως το περιγράφει ο ίδιος, μια εικόνα ή κάποια διήγηση από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπου οι Γερμανοί υποχρέωναν εβραίους μουσικούς να παίζουν κλασική μουσική, ηρεμώντας έτσι τους ομοεθνείς τους που οδηγούνταν στα κρεματόρια (και κάνοντας τους λάτρεις της κλασικής μουσικής Γερμανούς να ανεβαίνουν, όπως κάποτε ο Νέρωνας, σε άλλες σφαίρες πνευματικού μεγαλείου, με Βάγκνερ και Νίτσε και Μπαχ!). Το περίφημο κουαρτέτο εγχόρδων λοιπόν, αναγκασμένο, είτε με τη θέλησή τους, να συνοδεύει καταδικασμένους στην πυρά, που στο τέλος θα έμπαιναν και οι ίδιοι μέσα, ήταν η τραγική αφορμή της έμπνευσης για τον εβραίο ποιητή και τροβαδούρο, που γεννήθηκε στον Καναδά και έζησε πολλά χρόνια στην Ύδρα.

Μετά το ποίημα αυτονομείται. Ο καθένας προσπαθεί να καταλάβει ποιες εικόνες άγγιξαν την ψυχή του ποιητή, μεταφέροντας τελείως ελεύθερα αυτές στην δική του ψυχή, ερμηνεύοντας όπως ο καθένας νοιώθει. Άλλος βλέπει το τέλος μιας σχέσης, που όμως άξιζε, γιατί λοιπόν να μην την τιμήσουμε με τη νοσταλγία και τη λύπη που ταιριάζει. Άλλος το φυσικό τέλος μιας ωραίας μακροχρόνιας κοινής ζωής ενός ζευγαριού. Αυτό μοιάζει περισσότερο στο μοτίβο του τραγουδιού, παρακολουθώντας όλη την εξέλιξη της σχέσης, από την γνωριμία, το γάμο και τον έρωτα, με την ενστικτώδη προαιώνια πίεση ‘των παιδιών που ζητούν να γεννηθούν’.

Dance me to the end of love…

Χόρεψέ με, χάρισε μου ένα τελευταίο χορό, μέχρι να τελειώσουν όλα, ή για χάρη της αγάπης που τελειώνει – όπως να το πάρει κανείς.
Χόρεψέ με στην ομορφιά σου, να χαρείς την ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί.
Άγγιξέ με να μου φύγει ο πανικός, όπως σε ένα μωρό, κουλουριασμένο, στη ζεστασιά και την ασφάλεια των δικών του.
Ανέβασέ με σαν ένα κλαράκι ελιάς, γίνε το περιστέρι που θα με οδηγήσει στον προορισμό μου.
Χόρεψέ με για το τέλος –μέχρι το τέλος της αγάπης.
-------------
Άσε με να δω την ομορφιά σου όταν μείνουμε μόνοι.
Να νοιώσω το σκίρτημά σου στην έκσταση όπως τη ζούσαν στην αμαρτωλή τη Βαβυλώνα.
Δείξε μου σιγά σιγά τα όρια της παραφοράς μας.
-------------
Χόρεψέ με για το γάμο τώρα, συνέχεια και συνέχεια.
Χόρεψέ με έναν τρυφερό, έναν ατελείωτο χορό.
Εμείς είμαστε κάτω, εμείς και πάνω από την αγάπη.
------------
Χόρεψε με γενετήσια ορμή, για τα παιδιά που ζητούν να γεννηθούν.
Ανάμεσα σε κουρτίνες που έχουν φθαρεί από φιλιά.
Ύψωσε μια τέντα, έστω φθαρμένη, ένα κουκούλι με μέσα εμάς.
----------------
Χόρεψέ με μέχρι το τέλος, που θα καεί και το βιολί.
……..
Άγγιξέ με χέρι γυμνό, ή το γαντοφορεμένο χέρι μιας Κυρίας που τιμάει την προσωπικότητά μου.
Χόρεψέ με για το τέλος της αγάπης.

**********************************************************

Φτωχό ένα τέτοιο πεζό παραμίλημα, αλλά είναι μια ανάγκη έκφρασης, ή μια προετοιμασία για την απόλαυση του αυθεντικού στίχου και της μελωδίας:


**********************************