perianemwn: 2015

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Ένα χαμένο σχόλιο από το facebook

Περί τις Σκουριές ο λόγος. Εδώ. Παρόμοιος με αυτόν για τις ανεμογεννήτριες, τις χωματερές και ότι άλλο ξορκίζουμε δυναμικά.
Το σχόλιο του φίλου, συνέχεια προηγούμενης συζήτησης :

‘Ετσι προχωραει η κοινωνια...καταστρεφοντας το μελλον!!!!!!!’

Επειδή θεωρώ το facebook χώρο για χαλαρές συζητήσεις απάντησα μονολεκτικά:‘έτσι’.

Μετά δέκα λεπτά έγραψα ένα άλλο σχόλιο, αλλά από τα like που είδα αργότερα παραξενεύτηκα. Φαίνεται ότι κοινοποίησα την ίδια τη δημοσίευση και όχι το σχόλιο.

Είναι γνωστές κάποιες θέσεις μου περί τούτων και για αποφυγή παρανοήσεων το δημοσιεύω εδώ για τους φίλους.

***

" Η μάντρα σου φίλε Γιάννη, που απασχολεί 1000 φορές λιγότερους από ότι στις Σκουριές, ήταν πολύ παλιά δασική έκταση. Μετά καταστράφηκε το δασάκι και έγινε χωραφάκι. Αλλού έγιναν γήπεδα, αεροδρόμια δρόμοι. Έχεις σκεφθεί πόσα γήπεδα είναι ένας δρόμος; Και χωρίς την υποχρέωση αποκατάστασης που έχουν στις Σκουριές.

Κάπως έτσι έβλεπε τα πράγματα ο παλιός Συνασπισμός που φτιάξαμε. Ο πρώην πρόεδρος Κωνσταντόπουλος, που είχε πάει και στις Σκουριές θυμάσαι, άλλα έλεγε τότε. Αλλά και ο Τσίπρας σήμερα λίγο διαφορετικά τα λέει, από ότι μπορείς να δεις στο κείμενο της δημοσίευσης.

Έχεις σκεφθεί τι μόλυνση περιβάλλοντος προκαλούν τα χιλιάδες τσάρτερ και αυτοκίνητα που φέρνουν τουρίστες στη Χαλκιδική; Να το γυρίσουμε σε απομονωμένη αγροτική κοινωνία;

Προκαλεί θλίψη το τοπίο της φωτογραφίας, αλλά ας έχουμε ένα μέτρο. Μια επιφύλαξη σε όψιμους οικολόγους που φωνάζουν, και περισσότερη εμπιστοσύνη σε Πανεπιστήμια και Συμβούλια Επικρατείας. Οι πρώιμοι οικολόγοι ήρθαν από ανεπτυγμένες βιομηχανικές κοινωνίες, οι οποίες, αφού πρώτα κατέστρεψαν, προστατεύουν σήμερα το περιβάλλον πολύ καλύτερα από τον υπόλοιπο κόσμο.

Αλλά παρασύρθηκα και είπα πολλά. Τα υπόλοιπα δια ζώσης. "

***

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Μπορούμε να βρούμε καλύτερους δανειστές;

Λόγια της παρέας, που κάποτε ήταν ευχάριστα και αγωγή νου και ψυχής, τώρα έχουν γίνει στενάχωρα. Καβγάδες, φανατισμοί και υπερβολές από όλους. Οι στιγμές είναι κρίσιμες για να σιωπά κανείς, αλλά και ο κίνδυνος της πόλωσης στην ελληνική κοινωνία ορατός. Με όση νηφαλιότητα και συγκατάβαση λοιπόν, -- που μας εγκαταλείπει πολλές φορές στον προφορικό λόγο --, θα διατυπώσω γραπτά κάποια ερωτήματα. Ανοικτά ερωτήματα, για προβληματισμό, χωρίς τελειωμένη την απάντηση. Να σκεφτούμε ποιοι είναι οι εχθροί μας και να τους πολεμήσουμε, ή ποιοι είναι αυτοί που συνδιαλεγόμαστε και να βρούμε στη συνδιαλλαγή λάθη αλλά και συμφέροντα, δικά τους ή δικά μας, που πρέπει να τα συμβιβάσουμε.

Το κύριο ερώτημα, αυτό του τίτλου έχει προφανή την απάντηση. Σε έναν κόσμο που κυκλοφορεί τόσο χρήμα ούτε καν δανειστές μπορούμε να βρούμε. Ανάμεσα σε άλλα κράτη και αγορές, που, αν έβλεπαν συμφέρον εδώ, θα έσπευδαν. Επομένως ας πάψουμε να βλέπουμε τους δανειστές μας σαν εχθρούς. Τώρα, για το ότι χρειαζόμαστε τα δανεικά έχουν πειστεί σχεδόν όλοι. Δεν λέμε πια δεν τα θέλουμε. Όχι μόνο για να ξεπληρώνουμε το χρέος, που δεν μπορούμε μόνοι μας να το διαγράψουμε, -- θα το πληρώνουν γενιές μετά από εμάς, με κάθε τρόπο--, αλλά και για τις ανάγκες μας δυστυχώς, και για την ανάπτυξη. Όλα τα κράτη του κόσμου αυτό κάνουν.

Μήπως όμως να αλλάξουμε συμμαχίες, να πάμε με τη Ρωσία; Είμαστε σε μια οικογένεια κρατών με ζηλευτό επίπεδο πολιτισμού, δημοκρατίας, και ανάπτυξης. Τόσο που η εξαθλιωμένη ανατολή, πολλές φορές εχθρικά διακείμενη στη δύση, συρρέει με κάθε μέσο εδώ. Δεν πάει στη Ρωσία. Με τη μεγαλύτερη ανοχή των κρατών και των κοινωνιών μας –που δεν φτάνει —απέναντί τους, σε σχέση πάντα με άλλες, ή και τις ίδιες τους τις χώρες.

Να πορευτούμε μόνοι μας σε μια ταραγμένη γειτονιά, με μια οικονομία που δεν παράγει σχεδόν τίποτα; Έστω παράγει τουρισμό και λάδι. Θα είχε το λάδι μας καλύτερη τύχη εκτός Ευρώπης; Τι θα γινότανε με την ενίσχυση που παίρνουμε, όπως και ένα σωρό άλλες ενισχύσεις και επιδοτήσεις προγραμμάτων. Για την ψυχή της μάνας τους; Όχι ακριβώς. Σε έναν συνεταιρισμό ή κοινή πορεία και ευημερία του καθενός είναι προς όφελος όλων.

Γίνεται μια τίμια διαπραγμάτευση; Δεν ξέρω και δεν μπορεί να είναι όπως την θέλει ο καθένας. Από την άλλη ποιους να πιστέψεις, τους δικούς μας ή όλους τους υπόλοιπους. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε και το στίγμα του Μαυρογιαλούρου, από το οποίο ούτε οι τελευταίοι εξαιρούνται.

Είναι δυσβάστακτα τα μέτρα, ούτε λόγος. Από την άλλη πώς να τα αποφύγουμε όταν οι ανάγκες είναι συγκεκριμένες και έχουμε συμφωνήσει σε αυτές. Ας βρούμε τρόπο σωστής κατανομής των βαρών, έχοντας σαν κύριο στόχο την πραγματική οικονομία και τους ανέργους.

Ποιος όμως μπορεί να μας σώσει, να συνεργαστεί σωστά με τους εταίρους και να φέρει μια ελπίδα ανάταξης. Μπορεί το πολιτικό κατεστημένο που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση; Δύσκολο ερώτημα. Υπάρχει μια απάντηση από αυτούς, όχι εντελώς πειστική, αλλά έχει την λογική της. Το ελληνικό κράτος από φτωχό πριν κάποιες δεκαετίες είναι, ακόμα και σήμερα με την κρίση, που διέκοψε βίαια την ανεμελιά μας, ανάμεσα στα πιο πλούσια του κόσμου. Αυτή την εξέλιξη ζητούν κάποιοι από αυτά τα παλιά κυβερνητικά κόμματα να τους την πιστώσουμε.

Υπάρχει και η απάντηση που έδωσε κάποιος παλιά, σε έναν λιθοβολισμό στην Ιουδαία: ο αναμάρτητος τον λίθον βαλέτω. Είχαμε ένα λαό που ψήφιζε αυτούς που διόριζαν, έβγαζαν νωρίς σε σύνταξη, έδιναν επιδοτήσεις που πήγαιναν σε κατανάλωση, έκαναν στραβά μάτια ή συμμετείχαν σε ρεμούλες μικρές και μεγάλες. Όλα τα κόμματα και όλη η κοινωνία πίεζε για αυτό. Από την άλλη, αντί να βρίζουμε αυτούς που κάποιοι άλλοι ψηφίζουν ή συμπαθούν, αντί να κατεβαίνουμε σε επίπεδο οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, ας μιλήσουμε για το λόγο και τις πολιτικές, ανεξάρτητα από το ποιος τις λέει. Μετά να βρούμε τους αδιάφθορους να τις υλοποιήσουν. Αλλά με συνεχή έλεγχο, γιατί η εξουσία διαφθείρει. Κανείς δεν μας εγγυάται ότι αυτοί που θεωρούμε ακέραιους δεν θα είχαν κάνει τα ίδια.

Τα ερωτήματα αυτά και άλλα πολλά, όπως προ είπα δεν είναι κλειστά. Η απάντηση που δίνεται ή υπονοείται δέχεται αντίλογο. Υπάρχουν πάντα επιχειρήματα, αδύναμα ή ισχυρά, που πρέπει να είναι σεβαστά όπως και οι άνθρωποι. Σημασία έχει ο προβληματισμός και ο νηφάλιος διάλογος. Πάνω από όλα σημασία έχει να είμαστε ενωμένοι στα δύσκολα που έχουμε μπροστά μας.

Εύκολο να νιώθεις δικαίωση σε όσα προέβλεπες και να ρίχνεις αναθέματα στους άλλους, περιμένοντας να συμβούν και τα υπόλοιπα. Αλλά καταστροφικό!

...................

Κάποιοι παλιοί αγαπητοί σύντροφοι φοβάμαι ότι ψάχνουν ευκαιρία να δοκιμάσουν την επανάσταση. Νεανικά απωθημένα. Παλιά τσιτάτα, όπως ‘ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του…’. Όχι μόνο ο ελληνικός λαός αλλά κανένας λαός δεν είναι έτοιμος για αυτά. Δεν το λέω με λύπη, έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, έτσι είναι η ζωή. Πάλη και σύνθεση αντιθέσεων. Ο ευαγγελικός παράδεισος θα είναι μια πλήξη, θα είναι Ο Θάνατος!

Ή για το άλλο ‘ ο καθένας σύμφωνα με την προσφορά του…’, υπάρχει μηχανισμός που το φροντίζει σήμερα. Καθόλου σωστά, να τον καλυτερέψουμε. Όχι να το αφήσουμε σε ‘επιτροπές’ να το κρίνουν. Ο άνθρωπος, ως έλλογο κοινωνικό ον, επειδή δεν εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό έφτιαξε νόμους και θεσμούς. Ας τους σεβαστούμε.

Η ανθρωπότητα πορεύεται με φτώχια, πόνο, ανισότητα και αδικίες, αλλά έχει θετική συνισταμένη. Η επανάσταση είναι εδώ, συντελείται καθημερινά για όσους μπορούν να το δουν. Ο καθένας μπορεί να ταχθεί με την πρόοδο, να πολεμήσει το κακό, αλλά χωρίς να γκρεμίσει πριν έχει ένα σχέδιο για αυτό που θα κτίσει.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Θα αναζητήσουμε τους «Παπαγιαννάκηδες του αύριο»

Μια νεκρολογία για τον σπουδαίο άνθρωπο και πατριώτη μας. Τότε που ο Συνασπισμός ενέπνεε και υποσχόταν μια άλλη αριστερά, πολέμια του συντηρητισμού και του λαϊκισμού που ταλανίζει την κοινωνία μας.

Το άρθρο είναι του Ανδρέα Παπαδόπουλου, εδώ στο athensvoice. Δεν βρήκα εύκολο τρόπο να το κοινοποιήσω και έτσι το αναδημοσιεύω εδώ, για να μένει. Σαν σημείο εύκολης αναζήτησης και για μένα.

Το μόνο που δεν θα ήθελε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι οι νεκρολογίες. Παρά ταύτα και με αφορμή τη συμπλήρωση έξι χρόνων από το θάνατό του, είναι εύλογο η σκέψη μας να πηγαίνει σε αυτόν. Και να μας πιάνει νοσταλγία για το είδος της αριστεράς, αλλά και του αριστερού, που δεν υπάρχουν σήμερα. Διότι ο Παπαγιαννάκης ήταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου. Κοσμοπολίτης, Ευρωπαίος, οραματιστής, μεταρρυθμιστής, οικολόγος και, εντέλει, ένα κράμα αριστερού και σοσιαλδημοκράτη. Η αλήθεια είναι ότι απεχθανόταν τις ταμπέλες. Ίσως επειδή πολλοί, στο κόμμα του, του έβαζαν διάφορες ταμπέλες, όπως αυτή του «δεξιού», προκειμένου να τον κόψουν, το 2006, από υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων.

«Εμένα το κόμμα μου, μετά από μία μεγάλη συζήτηση, μου έδωσε την εντολή να μην ασχοληθώ καθόλου με τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σκοπεύω να συμμορφωθώ πλήρως με αυτή την απόφαση» είχε με πίκρα σχολιάσει μετά την ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΝ, όπου και επελέγη ο Αλ. Τσίπρας.

Μολονότι πολλά κεφάλαια μπορούν να γραφτούν για τις σχέσεις του Παπαγιαννάκη με το κόμμα, έχω την αίσθηση ότι δεν έχουν πλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, η επιλογή της Κεντρικής Επιτροπής και η επιχειρηματολογία για την απόρριψη της υποψηφιότητάς του ουσιαστικά πιστοποιούσε την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να διαρρήξει τη σχέση του με την ανανεωτική αριστερά και τα πρόσωπα που την εκπροσωπούσαν. Σταδιακά, τη θέση του επιχειρήματος έπαιρνε η καταγγελία, η διαφορετική άποψη μετατρεπόταν σε εσωτερικό εχθρό, η Ευρώπη από όραμα γινόταν ο αόρατος εχθρός, οι μεταρρυθμίσεις ηχούσαν ως ποινικοποιημένη έννοια και η βία νομιμοποιούταν με αποκορύφωμα τα γεγονότα του 2008. Νομοτελειακά, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στη σημερινή του μορφή, όπου η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ μοιάζει ως φυσική εξέλιξη, σε ένα κόμμα που (πριν πολλά χρόνια) έδειχνε πως θα γινόταν άλλο.

Έστω και έτσι, ανακύπτουν κάποια εύλογα ερωτήματα. Αν θα μπορούσαν ποτέ οι απόψεις του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και κατ’ επέκταση της ανανεωτικής αριστεράς να γίνουν πλειοψηφικές. Αν θα μπορούσε δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω ο ΣΥΝ έχοντας ως κυρίαρχες τις θέσεις του Παπαγιαννάκη, να έφτανε να γίνει ηγέτιδα δύναμη της χώρας. Ή αν στην Ελλάδα, για να γίνεις πλειοψηφική δύναμη, θα πρέπει να είσαι ΠΑΣΟΚ του ’80 ή ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Για να απλουστεύσω το ερώτημα, εννοώ αν μπορεί ένα κόμμα στην Ελλάδα να πάρει την πλειοψηφία του λαού χωρίς να λαϊκίσει, χωρίς να τάξει τα πάντα στους πάντες, χωρίς να έχει μαζί του τις συντεχνίες και λέγοντας πικρές αλήθειες. Τολμώ να πω ότι μέχρι πρότινος το θεωρούσα αδιανόητο, μιας και το μοντέλο της πλειοδοσίας σε λαϊκισμό και υποσχέσεις το έχουν κοπιάρει –με απτά ποσοτικά αποτελέσματα– σχεδόν όλοι, πλην, ίσως, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Κώστα Σημίτη. Έχω την πεποίθηση ότι μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και της απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα, η κοινωνία μας θα είναι πιο υποψιασμένη. Θα καταλάβει, επιτέλους, ότι δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι και ότι δεν υπάρχει ένας παράδεισος, τον οποίο οι κακοί Ευρωπαίοι και οι εγχώριοι εκφραστές τους μας κρύβουν. Ότι επιτέλους θα τελειώσουμε με τους μύθους που καλλιεργούν κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε είμαι βέβαιος ότι θα αναζητήσουμε τους «Παπαγιαννάκηδες του αύριο». Τους ανθρώπους που θα σε πείθουν με τα επιχειρήματα και το εναλλακτικό τους σχέδιο. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που θα λένε την αλήθεια στον κόσμο χωρίς να σκέφτονται το πολιτικό κόστος. Όπου, εντέλει, κόστος θα έχει το ψέμα και όχι η αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι.

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Πρόβλημα (για χαλάρωση)

Μερικές ημέρες με το φίλο μου το Γιώργο. Πολιτικά, καβγάδες, γκαζετάκια...

να και ένα πρόβλημα - σπαζοκεφαλιά που έφερε μαζί του:

Πρώτα μια σωστή διατύπωση:

Ομάδα ν μαθηματικών πρέπει να συμμετάσχει σε παιχνίδι θανάτου!

Ο καθένας έχει στο κούτελό του έναν τυχαίο αριθμό από 1 έως ν, όπου μπορεί να δει τους αριθμούς των άλλων άλλα όχι και τον δικό του, και ούτε επιτρέπεται κάποιος να του τον αποκαλύψει με οποιονδήποτε τρόπο. Θα ρωτηθεί ο καθένας να ‘μαντέψει’ το νούμερό του και πρέπει τουλάχιστον ένας να μαντέψει σωστά, γιατί αλλιώς η ομάδα θα πάει όλη στο κρεματόριο! Το παιχνίδι θα επαναληφθεί πολλές φορές οπότε δεν μπορούν να αφεθούνε στην τύχη. Για αυτό πριν την έναρξη πρέπει να συσκεφθούν να βρούνε ασφαλή τρόπο, ώστε κάθε φορά ένας τουλάχιστον να πετυχαίνει τον αριθμό του.

Ανάλυση.

Ο φίλος μου ο Γιωργάκης, που μου είπε το πρόβλημα, είχε και την πρώτη σκέψη. Ο καθένας πρέπει να καλύψει ίδιο αριθμό συνδυασμών, πχ. Σε δύο παίκτες ο ένας αναλαμβάνει να καλύψει τα ίδια νούμερα (1-1, 2-2) και ο άλλος τα διαφορετικά. Έτσι ο πρώτος βλέποντας στο κούτελο του άλλου ένα νούμερο λέει το ίδιο για εαυτόν και ο άλλος αν βλέπει το 1 λέει το 2 και τούμπαλιν. Άρα η σκέψη είναι, να βρούμε τρόπο, ο καθένας να αναλάβει έναν ρόλο να καλύψει ίδιο αριθμό συνδυασμών. Στο σύνολο όμως οι συνδυασμοί γίνονται πολλοί –2², 3³ κοκ.

Δεν σκέφτηκα καθόλου ζεστά το πρόβλημα –είχα να λύσω πρώτα κάποια δικά μου πιο σοβαρά. Αλλά με το που φεύγει ο Γιωργάκης με κοιλόπονο για Σπάρτη μου ήρθε μια φλασιά και βιάστηκα να του την στείλω πριν φτάσει στο σπίτι του…

Ενθουσιαστήκαμε, επαινέσαμε ο ένας τον άλλον, και τα αγαθά της συνεργασίας, και κινήσαμε να το ανακοινώσουμε σε φίλους.

Λύση ......................................

::::::::

Είπαμε να μην την αποκαλύψουμε αμέσως, μήπως ερεθίσουμε κανα νέο να ασχοληθεί, ή κανα φίλο γεροντότερο, να αντιμετωπίσει το αλτσχάιμερ!

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

ασφαλιστικό

Το 1997 ο καθηγητής Γιάννης Σπράος κοινοποίησε την έκθεσή του για το επερχόμενο ναυάγιο του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Τον χαρακτήρισαν στυγνό τεχνοκράτη και ανάλγητο. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2001 ο τότε υπουργός εργασίας Τάσος Γιαννίτσης επιχείρησε ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Ξεσηκώθηκαν όλοι, κόμματα, συνδικάτα, μέσα ενημέρωσης. Επακολούθησε η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων χρόνων και ο λαϊκισμός θριάμβευσε. Τώρα όλοι αναγνωρίζουν εκείνο το λάθος. Το 2001 η επιχορήγηση του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία ήταν 3,4 δις για να φτάσει στα 14,9 δις το 2009. Ένα κράτος με νέους ηλικιακά συνταξιούχους, που ξοδεύει όλη του την ικμάδα εδώ, μάλιστα με δανεικά. Υπολογίζεται ότι αν είχε εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση Γιαννίτση το χρέος θα ήταν κατά 100 δις μικρότερο.

Ας δούμε μερικούς αριθμούς σήμερα, από τις πλέον έγκυρες πηγές, για να μην φανταζόμαστε ή πιστεύουμε ότι μας σερβίρεται.

Στο υπουργείο εργασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, εδώ, βρήκα αυτά.

Ηλικία	Αρ. Συντάξεων γήρατος	Μ.Ο.(ευρω)
26-50	18.272	1.276,98
51-55	56.916	1.145,00
56-60	136.065	1.235,24
61-65	255.344	1.237,68

Τα παραπάνω είναι από πίνακα 7 της 21η Έκθεση ΗΛΙΟΣ Φεβ 2015 και ΔΕΝ συμπεριλαμβάνουν ούτε τις αναπηρικές συντάξεις, ούτε τις συντάξεις ‘θανάτου’! Πολλαπλασιάζοντας με το 12 έχουμε το ετήσιο κόστος.

Από τα παραπάνω έχουμε κοντά στα 7 δις ετήσιο κόστος για συντάξεις γήρατος κάτω των 65 ετών και 16 δις για πάνω των 65 ετών.

Τέλος, σύνολο συνταξιούχων = 2.657.649. Στο τέλος του δελτίου μπορούμε να βρούμε τον αριθμό εργαζομένων ανά ταμείο και το μηνιαίο κόστος, οπότε εύκολα υπολογίζουμε την μέση σύνταξη σε κάθε ταμείο.

Από τον προϋπολογισμό του 2015 σελ. 152, εδώ, παίρνουμε μια ιδέα για τις επιχορηγήσεις των ταμείων για συμπλήρωση των ασφαλιστικών εισφορών και πόσο πάει για τις συντάξεις.

Επίσης, στην εισηγητική έκθεση για τον προϋπολογισμό του 2013 σελ. 88, εδώ, και στον προϋπολογισμό του 2010 σελ 60, εδώ, παίρνουμε μια ιδέα για την κατανομή της επιχορήγησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Εδώ βρήκα μαζεμένα τα στοιχεία που ήθελα, περίπου ίδια είναι τα τελευταία χρόνια. Και είναι χρήσιμα αν θέλουμε να υπολογίσουμε πόσο επιχορηγεί το κράτος τον κάθε συνταξιούχο διαφόρων ταμείων με λεφτά που δανειζόμαστε! (διαιρώντας για παράδειγμα την επιχορήγηση όλου του ΙΚΑ με τον αριθμό των συνταξιούχων του, το ίδιο να κάνουμε σε ΔΕΗ, ΟΤΕ...κτλ.).

Κάποια συμπεράσματα:

Οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, περίπου 3 εκατομμύρια, πρέπει να παράγουν πλούτο για να συντηρήσουν όλους τους άλλους: 2,5 εκατ συνταξιούχους, 1,2 ανέργους, το δημόσιο, τους οικονομικά ανενεργούς. Μπορεί να διατηρηθεί αυτό το σύστημα;

Με ασφαλιστικές εισφορές (18 δις το 2015) έχουμε ένα έλλειμμα, που καλύπτεται από τον προϋπολογισμό του κράτους (14 δις). Αυτό πέρα από την υποχρεωτική του συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές, είτε σε δημοσίους υπαλλήλους σαν εργοδότης, είτε με την συμμετοχή του στο σχήμα της τριμερούς --εργαζόμενος, εργοδότης κράτος. (Το κούρεμα των ταμείων το 2012 ήταν 7,3 δις).

Το έλλειμμα πληρώνεται από όλους μας μακροπρόθεσμα, ή από δανεικά άμεσα. Μάλιστα για τα δανεικά, επειδή λέει έτσι ψηφίσαμε, απαιτούμε να μας τα δώσουν χωρίς όρους οι εταίροι και να διαγράψουν και τα προηγούμενα!

Και δεν κάνουμε το αυτονόητο: Να περιορίσουμε τις δαπάνες (όχι στις χαμηλές συντάξεις, ποιος το ζητάει αυτό. Το μηδενικό έλλειμμα στα επικουρικά ταμεία, που ζητούν οι δανειστές, δεν αφορά τις χαμηλές συντάξεις, αλλά αυτές με τις οποίες βοηθά ο παππούς τα άνεργα παιδιά ή τα εγγόνια, αντί να διατεθούν κονδύλια για να βρεθούν δουλειές για αυτά).
Και όταν --πολύ γρήγορα, όπως ισχυριζόμαστε, βρούμε τον πακτωλό χρημάτων εκεί που κρύβεται και ανακάμψει η οικονομία, τα δίνουμε πίσω και με το παραπάνω.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Έλεγξέ το, Διάγραψέ το !

Ο τίτλος από το σποτ της επιτροπής ελέγχου του χρέους της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Ούτε καν ‘ότι βρούμε απεχθές να το διαγράψουμε’. Φαίνεται σαν να συνεχίζουμε προεκλογικούς μύθους, χωρίς καν τα προσχήματα μιας σοβαρής επιτροπής. Όχι για να πετύχουμε τίποτα βέβαια, απλώς για να πείσουμε τους εαυτούς μας για το μέγεθος του επονείδιστου χρέους.
Φανταστείτε την αξιοπιστία ενός δικαστηρίου που θα διαφημιζόταν έτσι : ‘εδώ δικάζουμε και καταδικάζουμε’.

Στο μύθο και την υπερβολή, λοιπόν, είπα και εγώ να κοιτάξω λίγο τους αριθμούς. Από τις πλέον έγκυρες πηγές όμως, όπως το υπουργείο οικονομικών. Και μετά, από την μεριά ενός μη ειδικού, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, να κάνω μερικές απλές σκέψεις.

στον κρατικό προϋπολογισμό του 2010 σελ. 52, εδώ, ενδεικτικά ξεχωρίζουμε:

Πίνακας 3.1 Κρατικός προϋπολογισμός

	2008	2009	2010(προβλέψεις)
Καθαρά έσοδα ΤΠ	51.680	49.260	53.700
Πρωτογενείς δαπάνες	50435	59098	56.846
Τόκοι	11.207	12.340	12.950
*Δαπάνες (ΠΔΕ)	9.624	9.500	10.300

*Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων: Αν προσέξουμε τα υπόλοιπα στο αυθεντικό κείμενο το μεγαλύτερο μέρος είναι χρηματοδοτούμενο από την Ευρώπη.

Τα καθαρά έσοδα είναι βέβαια αυτά που μαζεύει το κράτος, κυρίως από φόρους.

Οι πρωτογενείς δαπάνες είναι οι δαπάνες μείον τους τόκους. Δηλαδή μισθοί, συντάξεις, λειτουργία σχολείων, νοσοκομείων, στρατού, αστυνομίας κτλ.

Παρακάτω στη σελίδα 60 γίνεται μια ανάλυση των πρωτογενών δαπανών, από όπου ξεχωρίζουμε:

Πίνακας 3.7

	2008	2009	2010(προβλέψεις)
ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ	22.871	25.492	26.213
Επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων	9.644	11.683	10.231
Κοινωνική προστασία	2.592	4.258	4.007
ΑΠΟΔΙΔΟΜΕΝΟΙ ΠΟΡΟΙ	4.624	4.939	4.855
Εξοπλιστικά προγράμματα	2.597	2.200	2.000

Οι αποδοχές και συντάξεις αφορούν το δημόσιο και αποδοχές, υπερωρίες στα νοσοκομεία.

Οι επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων είναι γιατί δεν φτάνουν οι ασφαλιστικές εισφορές.

Οι αποδιδόμενοι πόροι αφορούν κυρίως την τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι τόκοι είναι ότι πληρώνουμε για το χρέος μας, για το οποίο, μια εικόνα για το πως δημιουργείται, βλέπουμε από τα παραπάνω (ελλείμματα που πρέπει να χρηματοδοτηθούν).

Υπάρχουν ακόμα τα χρεολύσια, η εξόφληση δηλαδή του χρέους, όπως και ο δανεισμός, που συνήθως χρησιμοποιείται για την αναχρηματοδότηση του χρέους.

Ανάλογα πράγματα μπορούμε να βρούμε και για το 2015. Σε ένα περιορισμένο κείμενο, στο δελτίο εκτέλεσης του προϋπολογισμού για τον Ιανουάριο, εδώ, βλέπουμε:

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

	2014	2015(εκτιμήσεις)
Καθαρά έσοδα τακτικού προϋπολογισμού	46.650	50.871
Πρωτογενείς δαπάνες	41.928	41.887
Εξοπλιστικά προγράμματα	345	700
Τόκοι	5.569	5.900
Δαπάνες ΠΔΕ	6.0 81	6.592

ΠΙΝΑΚΑΣ 4.

Αποδοχές και συντάξεις		18.766
Επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων		11.312
Koινωνική προστασία		1.444

Σαφώς μικρότερες οι πρωτογενείς δαπάνες λόγω κρίσης, αλλά μπορούμε να εκτιμήσουμε γενικά την κατανομή τους. Ας πούμε λοιπόν ότι από τα καθαρά έσοδα πάνε:

70-80 % μισθοί και συντάξεις

10-15 % ανελαστικά έξοδα (το μεγαλύτερο μέρος είναι οι τόκοι)

10-15 % φάρμακα, εξοπλισμοί, δημόσια έργα....(εδώ οι μίζες, υπερκοστολογήσεις, διαφθορά).

Το χρέος, μαζί με εκείνο που κουρεύτηκε, θα έφτανε σήμερα τα 450 δις, από 150 που ήταν στις αρχές του 2000. Να δούμε τι συνέβαλε σε αυτό, αυτά τα επιπλέον 300 δις, προσέχοντας ιδιαίτερα για μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς, μίζες πολιτικών, μεγάλα έργα κτλ.

-- Η μεγάλη σπατάλη διαχρονικά είναι αυτή των ευρωπαϊκών πόρων. 200 δις από ΕΣΠΑ, αγροτικές επιδοτήσεις, ολοκληρωμένα προγράμματα.... Ας πούμε ότι το 50% σπαταλήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Αυτό όμως δεν συνέβαλε στο χρέος γιατί ήταν από την Ευρώπη.

-- Ιατροφαρμακευτικό υλικό, κρατικές προμήθειες, προμήθειες σε ΔΕΚΟ ελλειμματικές, που έσπευδε το κράτος να τις καλύψει. Ο εισαγγελέας διαφθοράς και νυν υπουργός Νικολούδης εκτιμά ότι η προμήθεια έφτανε από 2% έως 23%(ιατροφαρμακευτικά). Μεγάλα ποσά, που συμμετείχαν μικροί και μεγάλοι, γιατροί, φαρμακευτικές εταιρείες, εθνικοί προμηθευτές, συνδικαλιστές. Αλλά στον προϋπολογισμό το μερίδιο αυτών των δαπανών παραμένει σχετικά μικρό.

-- Οι εξοπλιστικές δαπάνες από το 2000 είναι 10-15 δις. Ο Νικολούδης εκτιμά ότι η μίζα κατά μέσον όρο ήταν 4%, κάπου 0,5 δισ δηλαδή.

-- Δημόσια έργα. Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων είναι γύρω στα 8 δις το χρόνο. Τα περισσότερα από αυτά όμως είναι από την ΕΕ (τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλα), οπότε τα υπόλοιπα μόνο συμβάλουν στο χρέος.

Από όλα αυτά ας εκτιμήσουμε λοιπόν τι ποσό είναι σπατάλη και διαφθορά, πόσο συνέβαλε στο χρέος και πόσοι συμμετείχαν σε αυτό. Εκτός τους μεγαλοκαπιταλιστές, διεφθαρμένους πολιτικούς, διαπλεκόμενους κλπ είναι και πολλοί γιατροί, υπάλληλοι στις κατάλληλες θέσεις, εργολάβοι. Όλοι οι τελευταίοι δεν είναι λαός; δεν αντιδρούν και αυτοί στο μνημόνιο και στον ΕΝΦΙΑ;

Τι μένει λοιπόν για να φτάσουμε τα 300 δις χρέους; Μήπως πρέπει να κοιτάξουμε επίσης κατά την ιερή αγελάδα που λέγεται δημόσιο, προνομιούχες ομάδες, πρόωρες συντάξεις σε ένα σπάταλο, τεμπέλικο και αναποτελεσματικό κράτος;
Τονίζω το 'επίσης' για να μην θεωρηθεί ότι τους άλλους τους αθωώνουμε. Αρκετά φωνάξαμε μόνο για τα μεγάλα συμφέροντα (και δικαίως, αν και καθ' υπερβολή πολλές φορές. Έχουν το μερίδιό τους και αυτοί στην πρόοδο της ιστορίας). Τόσο πολύ φωνάξαμε για αυτά που εθελοτυφλούμε και αθωώνουμε τα άλλα.
Ας παραδειγματιστούμε από την Ευρώπη, ας μείνουμε σε αυτό τον προνομιακό χώρο, γιατί αλλιώς αυτοί θα ξεπεράσουν τις δυσκολίες, θα προχωρήσουν μπροστά και εμείς θα γυρίσουμε πίσω σε τριτοκοσμικές καταστάσεις.

------------
Ένας αντίλογος για το υπερτροφικό δημόσιο είναι οι δείκτες των δαπανών της γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ, που μας φέρνουν στον μέσο όρο της Ευρώπης. Παράδειγμα:

Σύγκριση ΕΕ15 με Ελλάδα σε Δημόσιες δαπάνες, φόρους και δημόσια ελλείμματα ως ποσοστό του ΑΕΠ (μ.ο. 1995-2009)

Μισθοί δημοσίων υπαλλήλων/ΑΕΠ
Ελλάδα 11% ΕΕ 10,8% (+0,2%)
Δαπάνες κοινωνικής προστασίας/ΑΕΠ
Ελλάδα 17,2% ΕΕ 18,8% (-1,6%)
Συνολικά έσοδα από φόρους και εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση/ΑΕΠ
Ελλάδα 34,1% ΕΕ 41,3% (-7,2%)

Δεν ξέρω τι μπορούν να μας πουν για την διάρθρωση των δαπανών και του κράτους αυτοί οι δείκτες. Τι να πούμε δηλαδή για το μικρό ποσοστό για την παιδεία και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο αριθμό εκπαιδευτικών σε σχέση με τους μαθητές. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει τα χάλια του. Επίσης, το ΑΕΠ έχει νόημα για το κράτος εκείνο που μπορεί να μαζέψει φόρους, όπως σε μια επιχείρηση έχει αξία το κατά πόσο μπορείς να μετατρέψεις το τζίρο σε κέρδος. Το 2009 η Ελλάδα κατάφερε να μετατρέψει σε έσοδα του δημοσίου μόνο το 20% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της Ευρώπης ήταν 29%.
Έτσι έχει περισσότερο νόημα για εμάς, τους μη ειδικούς, τι έσοδα έχει το κράτος να μοιράσει: --- Περίπου 50 δις μαζεύουμε, που πάνε.

Ας πατάξουμε πρώτα τη φοροδιαφυγή, ας βρούμε τα λεφτά, όπου αυτά υπάρχουν και μετά μοιράζουμε. Όχι να ζητάμε δανεικά για αυτό, ή μάλλον να τα απαιτούμε χωρίς όρους 'γιατί έτσι, λέει, ψήφισε ο ελληνικός λαός'!

perianemwn