by Leonard Cohen
La la la la la
la…
Dance me to
your beauty with a burning violin
Dance me
through the panic ’til I’m gathered safely in
Lift me
like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to
the end of love
Yeah dance
me to the end of love
Let me see
your beauty when the witnesses are gone
Let me feel
you moving like they do in Babylon
Show me
slowly what I only know the limits of
And dance
me to the end of love
Dance me to
the end of love
Dance me to
the wedding now, dance me on and on
Dance me
very tenderly and dance me very long
We’re both
of us beneath our love, both of us above
And dance
me to the end of love
Yeah dance
me to the end of love
Dance me to
the children who are asking to be born
Dance me
through the curtains that our kisses have outworn
Raise a
tent of shelter now, though every thread is torn
And dance
me to the end of love
La la la la la
la…
Dance me to
your beauty with a burning violin
Dance me
through the panic till I’m gathered safely in
Touch me
with your naked hand, touch me with your glove
Dance me to
the end of love
Dance me to
the end of love
Dance me to
the end of love
La la la la la
la…
Σπουδή σε ξένη γλώσσα, που όσο προχωράει φέρνει συγκίνηση η
ομορφιά του στίχου· όχι μόνο η δομή, ο ρυθμός, οι συνηχήσεις φθόγγων που
επιτείνουν το συναίσθημα· όχι μόνο η μελωδία και η αισθαντική φωνή του Leonard Koen, αλλά και το νόημα και η
ιστορία του.
Γενικά και πεζά μιλώντας όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν,
αλλά ο ποιητής φροντίζει να δώσει ένα άλλο νόημα σε αυτό. Με ένα χορό
διαρκείας, μέχρι το τέλος. Ένας φόρος τιμής για ότι άξιζε, για τον έρωτα, την
αγάπη την ίδια τη ζωή. Γιατί τι άλλο να κάνουμε όταν κάτι τελειώνει, να
κλάψουμε; να εκμηδενιστούμε στην απελπισία και τον πανικό του χαμού; Προς τι;
Η αφορμή για τον δημιουργό του τραγουδιού, όπως το
περιγράφει ο ίδιος, μια εικόνα ή κάποια διήγηση από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπου
οι Γερμανοί υποχρέωναν εβραίους μουσικούς να παίζουν κλασική μουσική, ηρεμώντας
έτσι τους ομοεθνείς τους που οδηγούνταν στα κρεματόρια (και κάνοντας τους
λάτρεις της κλασικής μουσικής Γερμανούς να ανεβαίνουν, όπως κάποτε ο Νέρωνας, σε
άλλες σφαίρες πνευματικού μεγαλείου, με Βάγκνερ και Νίτσε και Μπαχ!). Το
περίφημο κουαρτέτο εγχόρδων λοιπόν, αναγκασμένο, είτε με τη θέλησή τους, να
συνοδεύει καταδικασμένους στην πυρά, που στο τέλος θα έμπαιναν και οι ίδιοι
μέσα, ήταν η τραγική αφορμή της έμπνευσης για τον εβραίο ποιητή και τροβαδούρο,
που γεννήθηκε στον Καναδά και έζησε πολλά χρόνια στην Ύδρα.
Μετά το ποίημα αυτονομείται. Ο καθένας προσπαθεί να
καταλάβει ποιες εικόνες άγγιξαν την ψυχή του ποιητή, μεταφέροντας τελείως
ελεύθερα αυτές στην δική του ψυχή, ερμηνεύοντας όπως ο καθένας νοιώθει. Άλλος βλέπει
το τέλος μιας σχέσης, που όμως άξιζε, γιατί λοιπόν να μην την τιμήσουμε με τη
νοσταλγία και τη λύπη που ταιριάζει. Άλλος το φυσικό τέλος μιας ωραίας μακροχρόνιας
κοινής ζωής ενός ζευγαριού. Αυτό μοιάζει περισσότερο στο μοτίβο του τραγουδιού,
παρακολουθώντας όλη την εξέλιξη της σχέσης, από την γνωριμία, το γάμο και τον
έρωτα, με την ενστικτώδη προαιώνια πίεση ‘των παιδιών που ζητούν να γεννηθούν’.
Dance me to
the end of love…
Χόρεψέ με, χάρισε μου ένα τελευταίο χορό, μέχρι να
τελειώσουν όλα, ή για χάρη της αγάπης που τελειώνει – όπως να το πάρει κανείς.
Χόρεψέ με στην ομορφιά σου, να χαρείς την ομορφιά σου, με
ένα φλεγόμενο βιολί.
Άγγιξέ με να μου φύγει ο πανικός, όπως σε ένα μωρό, κουλουριασμένο,
στη ζεστασιά και την ασφάλεια των δικών του.
Ανέβασέ με σαν ένα κλαράκι ελιάς, γίνε το περιστέρι που θα
με οδηγήσει στον προορισμό μου.
Χόρεψέ με για το τέλος –μέχρι το τέλος της αγάπης.
-------------
Άσε με να δω την ομορφιά σου όταν μείνουμε μόνοι.
Να νοιώσω το σκίρτημά σου στην έκσταση όπως τη ζούσαν στην
αμαρτωλή τη Βαβυλώνα.
Δείξε μου σιγά σιγά τα όρια της παραφοράς μας.
-------------
Χόρεψέ με για το γάμο τώρα, συνέχεια και συνέχεια.
Χόρεψέ με έναν τρυφερό, έναν ατελείωτο χορό.
Εμείς είμαστε κάτω, εμείς και πάνω από την αγάπη.
------------
Χόρεψε με γενετήσια ορμή, για τα παιδιά που ζητούν να
γεννηθούν.
Ανάμεσα σε κουρτίνες που έχουν φθαρεί από φιλιά.
Ύψωσε μια τέντα, έστω φθαρμένη, ένα κουκούλι με μέσα εμάς.
----------------
Χόρεψέ με μέχρι το τέλος, που θα καεί και το βιολί.
……..
Άγγιξέ με χέρι γυμνό, ή το γαντοφορεμένο χέρι μιας Κυρίας
που τιμάει την προσωπικότητά μου.
Χόρεψέ με για το τέλος της αγάπης.
**********************************************************
Φτωχό ένα τέτοιο πεζό παραμίλημα, αλλά είναι μια ανάγκη
έκφρασης, ή μια προετοιμασία για την απόλαυση του αυθεντικού στίχου και της μελωδίας:
**********************************
