Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Μήπως να φέρουμε το δωδεκάθεο;




Εικονίτσες, σταυρουλάκια τα φετίχ των παιδιών στις εξετάσεις. Το σύνηθες οι παναγίτσες, μετά μπορεί να υπάρχουν ιδιαίτερες προτιμήσεις σε κάποιον άγιο.

Παλιότερα έβλεπε κανείς κουκλάκια ή αρκουδάκια ή ότι άλλο μπορούσε να φέρει γούρι. Αλλά στο άγχος των σημερινών πανελλαδικών βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να οργανώνονται από την εκκλησία και δεήσεις ακόμα πριν από αυτές.

Δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι νέοι παίρνουν στα σοβαρά αυτά τα πράγματα: ότι δηλαδή στον ανταγωνισμό των εξετάσεων ο θεός, ή κάποιος δικός μας άγιος θα μεροληπτήσει βοηθώντας εμάς και αδικώντας άλλους.

Αλλά το φαινόμενο είναι διαχρονικό και δεν περιορίζεται μόνο εδώ.  Όχι δεν θα πάμε σε θρησκευτικούς πολέμους ή σταυροφορίες αλλά στο ποδόσφαιρο. Ιδιαίτερα σε διεθνείς οργανώσεις η κάθε ομάδα, όσο ξέρω, επικαλείται την εύνοια του θεού, --ταυτόχρονα με αυτήν του διαιτητή. Θυμόμαστε το μακαριστό Χριστόδουλο όταν ευλογούσε το κύπελλο υπό τις επευφημίες του χριστεπώνυμου πλήθους αλαλάζοντος "σήκωσέ το το γ. δεν μπορώ να περιμένω".

Και αν μεν από τη μια μεριά είναι ο Χριστός και από την άλλη ο Αλλάχ, ας πούμε, έχει καλώς. Υπάρχει μια προϊστορία εδώ... Αν όμως είναι και από τις δύο πλευρές ο Χριστός!
Εκεί υπάρχει ο θεός της Ελλάδος, που είναι στρατηλάτης και πολεμάει το θεό των αντιπάλων. Ή, είναι μεν ο ίδιος θεός αλλά εμάς μας αγαπάει περισσότερο από τα άλλα του παιδιά. Και βέβαια είναι και παιχνιδιάρης αφού εκτός από πολέμους και άλλα σοβαρά πράγματα του αρέσει να ασχολιέται και με παιχνίδια και να παίρνει μέρος σε αυτά.

Μήπως θα ήταν πιο ειλικρινές να παραδεχτούμε ανθρώπινα πάθη στους θεούς και τους αγίους μας, όπως τότε, εκείνη την ωραία εποχή με τους θεούς του Ολύμπου;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου